خوش آن زمانه که تو صبح صادقش بودی            نـگــاهـبــان نــگــاه دقــایــقــش بــودی

خوش آن هوا که حضور تو را تنفّس کرد            به آن دهان که تو تسبیح ناطقـش بودی

خوش آن زمین که عبور تو را به بوسه نشست            تـویی که رازگـشـای حـقـایـقـش بـودی

خوش آن قلم که به شاگردی تو قد خم کرد            تویی که جـوهرۀ عشق خـالـقـش بودی

خوشا شهادت سرخی که چشم در راهش            خوشا سـلالـۀ سبـزی که لایـقـش بودی

هنوز شش گل ازین باغ مانده تا نرگس            گـل شـشـم گـل پرپـر شـقـایـقـش بودی

هنوز روشنی مذهب از درخشش توست            که آفـتاب پس از صبح صادقـش بودی